Ένα τσιγάρο δρόμος

Ένα τσιγάρο δρόμος. Ένα τελευταίο τσιγάρο. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου εκείνη την ημέρα. Μου απέμεινε ένα τσιγάρο ακόμα να κάνω και ίσως να είναι το τελευταίο μου. Έφτασα έξω από το κέντρο και πάγωσα, τα πόδια μου δεν έκαναν βήμα ούτε μπροστά ούτε πίσω. Κοίταξα το ρόλοι μου είχα χρόνο για ένα ακόμα, έσκυψα και έκατσα σε αυτό το παλιό σοκάκι, ευτυχώς δεν περνούσε κόσμος και βρήκα για 10 λεπτά την ησυχία μου. Η τουλάχιστον έτσι θυμάμαι εγώ , δεν πέρασε μάλλον κανένας από εκεί. Έσκυψα κάτω και έκατσα στο πεζοδρόμιο. Τι ωραία μέρα που ήταν. Είχε καθαρό ουρανό με Ήλιο αλλά ευτυχώς μας δρόσιζε ο λίγος αέρας που είχε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ευχαριστηθώ το τελευταίο μου τσιγάρο , όμως εκεί που καθόμουν άρχισα να αναρωτιέμαι πως θα νιώσω και τι θα πω εάν βγει θετικό. Ξαφνικά το μυαλό μου με μανία άρχισε να ψάχνει μέσα στις τόσες πληροφορίες που είχε απορροφήσει ανά τα χρόνια τι γνώριζε για το AIDS, για τους οροθετικούς, για θεραπεία, για την κοινωνική ζωή των ανθρώπων αυτών, για το πόσο καιρό έχουν ακόμα. Και τότε η πιο άσχημη σκέψη που έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου, πέρασε σαν μια ανάμνηση που είχα ήδη ζήσει από το μυαλό μου. Και αν πεθάνω νέα; Έφτιαξα ένα τέλειο σενάριο στο μυαλό  μου με κάθε λεπτομέρεια από αυτή την μακάβρια εκδοχή του εαυτού. Από εκείνους που θα μείνουν πίσω . Άρχισαν τα μαγούλα μου να καινέ και πριν προλάβω να αντιδράσω ξέσπασα σε δάκρυα που θόλωσαν τα ματιά μου. Πως μπορούμε να γινόμαστε τόσο αφελής , τόσο ανώριμοι και μικροί και δεν προφυλάσσουμε την ζωή μας, την υγεία μας. Και αν δεν σκεφτόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς γιατί δεν μπορούμε εκείνη την στιγμή πριν κάνουμε το λάθος να φέρουμε εικόνα στο μυαλό μας την μητέρα μας και τον πατερά μας με δάκρυα στα ματιά. Γιατί αρκεί μόνο μια μικρή στιγμή, μια κακή στιγμή, μια λάθος απόφαση ώσπου αυτή η φανταστική εικόνα μυαλού μας να ξετυλιχθεί μπροστά στα ματιά μας μέσα στα πλαίσια της νέας πραγματικότητας που χτίσαμε εμείς οι ίδιοι για την ζωή μας. Σκούπισα γρήγορα τα ματιά μου και τότε μόνο παρατήρησα ότι είχα τελειώσει το τσιγάρο μου, το ίσως τελευταίο μου τσιγάρο που υποσχέθηκα να ευχαριστηθώ το είχα κάνει  βιαστικά με τρεμάμενα χεριά , νευρικά θα έλεγα, βυθισμένη στις σκέψεις μου χωρίς καν να το καταλάβω. Κοίταξα το ρόλοι μου, η ώρα είχε περάσει, έπρεπε να μπω. Τώρα πια μέσα στο μυαλό μου υπήρχε μόνο στενοχώρια για το τσιγάρο μου καθώς και θύμος που δεν κατάφερα να κρατήσω αυτή την απλή υπόσχεση που μου έδωσα. Πως περίμενα εγώ να αλλάξω στάση ζωής. Σε όλη την διαδικασία μόνο αυτό σκεφτόμουν και κρατιόμουν ολόκληρη από τον θύμο μου για να μην καταρρεύσω. Είναι τελικά πολύ εύκολο να κρατηθείς από ένα τόσο δυνατό συναίσθημα όπως είναι ο θύμος, τρέφεται από εσένα και εσύ από εκείνον. Βγήκα έξω από το κτήριο και είχε πλέον νυχτώσει, ο ήλιος μου είχε φύγει,  όμως δεν με ενοχλούσε η ηρεμία μιας όμορφης καλοκαιρινής βραδιάς σε ένα γραφικό σοκάκι με ένα γεμάτο φεγγάρι και την Ακρόπολη να με φωτίζουν. Εναρμονιζόταν με το συναίσθημα μου εκείνη την στιγμή. Την πλήρη ανακούφιση και ηρεμία που ένιωθα. Άρχισα να κάνω βόλτες, να χάνομαι ανάμεσα στον κόσμο και να απολαμβάνω κάθε στιγμή , μυρωδιά και πρόσωπο που περνούσε δίπλα μου. Γιατί η ζωή μου , μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Σε κάποιον άλλον άνθρωπο από όσους είχαν ραντεβού σήμερα δεν την είχε δώσει και ένιωθα μόνο ευγνώμων που εγώ δεν ήμουν αυτός ο άνθρωπος. Και σαν τελευταία σκέψη που αξίζει να αναφερθεί από εκείνη την ημέρα είναι πως ήξερα ότι αν δεν κρατούσα την νέα υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου ίσως μια μέρα να γινόμουν εγώ αυτός ο άνθρωπος…