Αναρτήσεις

Η βία δεν γνωρίζει τίποτα παραμόνο την βία

Βλέποντας μια πολύ πλούσια και ωραία σειρά μπήκα σε διάφορες σκέψεις αυτές τις μέρες. Το ωραιότερο κατά εμένα με αυτή την σειρά δεν ήταν το φαντασιακό κομμάτι ή η περιπέτεια που χτυπούσε την αδρεναλίνη σου στα ύψη, δεν ήταν τα φανταστικά σκηνικά ή υπέροχες ερμηνείες. Ήταν το βαθύτερο και πιο ουσιώδης μήνυμα που σου περνούσε.   Η βία δεν γνωρίζει χρώμα, θρησκεία , φυλή, πολιτισμό, χώρα ή σύνορα. Η βία δεν γνωρίζει ιδέες, σεξουαλικές προτιμήσεις, η βία δεν γνωρίζει τίποτα παραμόνο την βία. Δεν έχει σημασία από που είσαι , σε τι πιστεύεις ή ποιον πηδάς , δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε έναν γεράκο με γενειάδα που στέκεται και σε κοιτάει από τα σύννεφα ή σε δέκα διαφορετικές θεότητες που έχουν προβοσκίδες και 6 χέρια, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε πνεύματα αν δεν πιστεύεις σε τίποτα ή αν πιστεύεις στον άνθρωπο που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Ξέρεις τον πραγματικό άνθρωπο, αυτόν που ερωτεύεται την ψυχή και όχι τα γεννητικά όργανα , τον άνθρωπο που δεν βλέπει χρώμα αλλά την ίδια σάρκα

Χρόνια πολλά

Μεγαλώσαμε για να μείνουμε μόνοι μας . Πέρασαν γιορτές και γενέθλια και μαζί με αυτά πέρασαν και τα χρόνια . Ανοίξαμε την πόρτα σε ανθρώπους και σε άλλους την κλεισαμε. Κάθε μέρα βγαίνεις από την πόρτα του σπιτιού σου και συναντάς εκατομμύρια ανθρώπους , με καποιους από αυτούς προλαβαίνεις να πεις ένα γεια ενώ με άλλους δεν προλαβαίνεις να ανταλλάξεις ούτε μια ματιά. Συναντάς τόσους ανθρώπους και έχεις την τύχη να γνωρίσεις κάποιους από αυτούς . Τώρα παρε αυτή την μέρα και πολλαπλασιασε την με κάθε μέρα της ζωής σου. Τόσους ανθρώπους γνώρισες μεσα στα χρόνια , μεγάλωσες για να είσαι τωρα μόνος . Έζησες και προσπάθησες να αποφύγεις τον μεγαλύτερο σου φόβο, έζησες κάθε μέρα σου προσπαθώντας , προσπαθώντας να μην καταλήξεις μόνος αλλά τώρα που κλείνεις τα μάτια σου δεν είναι κανείς εδώ να σου ευχηθεί . Έγινες αυτό που φοβόσουν και η απορία θα μείνει για πάντα στον αέρα. Άραγε εφταιγες εσύ; Και εσύ που νομιζες πως τα έδωσες όλα για τους ανθρώπους γύρω σου, φταις και εσύ; Εσύ που το μόνο

Ποτέ... ίσως(; ) ξανά

Μπορείς καμιά φορά να κλείσεις τα μάτια σου και να δεις την ζωή σου όλη, όση πέρασε και όση είναι γραμμένη να περάσει, να εμφανίζεται σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια σου. Στέκεσαι μπροστά σε μία επιλογή και μπορείς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να δεις όλη σου την ζωή να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Τι όχι; Για μένα πάντα έτσι ήταν , σαν την ταινία « Mr Nobody » , σαν να με είχαν ξεχάσει και μένα οι άγγελοι. Και να πω την αλήθεια το είχα δεδομένο ότι με είχαν ξεχάσει και άγγελοι και θεοί μαζί, απλώς όχι για αυτό τον λόγο, όχι επειδή σε κάθε μου επιλογή μπορούσα να δω από την αρχή πως θα εξελισσόταν ή πόσο μακριά μπορεί να με φτάσει αυτή επιλογή , αλλά επειδή κάθε επιλογή ήταν πάντα ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Κι όμως τώρα κλείνω τα μάτια μου και το μόνο που μπορώ να δω είναι πως όλες αυτές οι επιλογές με οδήγησαν ακριβώς εδώ που στέκομαι, απέναντί σου, γυμνή από κάθε άμυνα και τείχος. Πρώτη φορά έχω σταθεί έτσι μπροστά σε κάποιον όμως είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω την ανάγκη

ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ

Ένα ακόμη άδοξο τέλος στην ιστορία μας. Μια ακόμα φορά που αντί να με πείσεις να σου δώσω μια ευκαιρία , γιατί να ξέρεις ήμουν έτοιμη να στην δώσω δεν χρειαζόμουν να θυμηθώ ποια θα ήταν σε αριθμό εγώ θα στην έδινα , εσύ έδωσες μια κλωτσιά να στείλεις ακόμα πιο χαμηλά την ιστορία μας στις προτιμήσεις του κοινού. Αντί να γράφουμε για τον μεγάλο μας έρωτα που ήταν γεμάτος ίντριγκες και πάθη γράφουμε για δύο ανθρώπους που κάποτε έζησαν μια δυνατή ιστορία. Μια ιστορία περισσότερο θλιβερή και εν τέλει συμβατική χωρίς την φαντασία ενός παραμυθιού. Μια ιστορία που την   καταβρόχθισε η καθημερινότητα και η ρουτίνα, που δεν τόλμησε να ξεφύγει από τα όρια του πραγματικού και έμεινε να κριθεί από κάθε αναγνώστη και κάθε περαστικό. Σε αυτή την ιστορία τα κλισέ υπερχείλισαν το ποτήρι της ανοχής , ένα μικρό κορίτσι ερωτεύεται έναν μεγάλο άντρα που ήλπιζε να την ταξιδέψει πέρα από τα όρια του μυαλού και της λογικής , που θα της μάθαινε πώς να τολμά και να κερδίζει σε έναν κόσμο μεγάλο. Και στ

Μοναξιά

Περίεργο πράγμα η μοναξιά όλο την αποφεύγουμε και αυτή όλο γυρνάει σε εμάς. Και όταν έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο γίνεται η καλύτερη συντροφιά, δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε μας γαληνεύει η ιδέα ότι δεν έμεινε κανείς να απογοητεύσουμε τώρα. Μπορούμε να κρατηθούμε από πάνω της όπως ένα παιδάκι κρατιέται από τα φουστάνια της μητέρας του. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου έξω από το ασφαλές πλαίσιο που σου έχει φτιάξει. Νομίζεις αυτή η ηρεμία είναι αυτή που έψαχνες τόσο καιρό , μέχρι να έρθει η πρώτη ανάμνηση από όταν δεν ήσουν μόνος σου, η πρώτη ανάμνηση που είναι δυνατή αρκετά να περάσει το τοίχος της.  Τότε όλο το κάστρο που έφτιαξε να σε προστατεύσει από το κρύο, να σε φροντίσει να κοιμηθείς επιτέλους , να σε κρατήσει ασφαλή από τους ξένους , όλο μαζί πέφτει σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα. Και πέφτεις και εσύ μαζί του . Το τοίχος σου φεύγει και ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις που το πολιορκούσαν βρίσκουν πέρασμα και μπαίνουν όλες μαζί τρέχοντας κατά πάνω σου. Σε περικλείο

Merry Christmas then

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Θα έλεγες κανείς ότι ο χρόνος πρέπει να γιατρεύει τις παλιές πληγές αλλά με έναν μαγικό τρόπο όταν έρχεται η εποχή τους σαν να ανασταίνονται από τον τάφο τους που ήταν καλά κλεισμένες και έρχονται να σε στοιχειώσουν. Σαν την ταινία των Χριστουγέννων τα 3 φαντάσματα έρχονται και σε επισκέπτονται την νύχτα εκεί που όλοι έχουν κοιμηθεί και δεν μπορούν να σε ακούσουν να φωνάζεις. Στην νύχτα που είσαι μόνος σου και όλοι ονειρεύονται ενώ εσύ ξύπνιος ακόμη βλέπεις τον εφιάλτη. Πρώτα το παρελθόν έρχεται γεμάτο αναμνήσεις να νοσταλγήσεις, να θρηνήσεις ακόμη μια φορά όλους εκείνους που έφυγαν μια νύχτα σαν και αυτή που εσύ καθόσουν μόνος. Το παρελθόν που θα σου δείξει άλλη μια φορά τα λάθη σου και θα σου θυμίσει κάθε φορά που έκλαψες και πόνεσες, θα σου θυμίσει όλη την ντροπή και την ενοχή που ένιωσες θα σε κάνει να αναβιώσεις τον πόνο σου ξανά και ξανά μέχρι αυτό να ικανοποιηθεί. Να τραφεί από εσένα για να μπορέσει να μεγαλώσει το τέρας μέσα σου μέχρι να μην υπάρχει

Η πιο όμορφη ιστορία

  Μέσα στη ζωή μπορεί να είναι τελικά όλα γραμμένα να συμβούν με μια συγκεκριμένη σειρά και έναν δικό τους μοναδικό τρόπο. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει και με τη δική μας ιστορία, ίσως ήταν όλα γραμμένα από την μοίρα εξ΄αρχής να συμβούν με αυτό το τρόπο και τελικά εμείς απλώς να μεθύσαμε από το γλυκό πιοτί που μας προσέφερε το παραμύθι μας. Η γνωριμία.   Τύχη ή μοίρα; Κανείς δε θα μπορέσει να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα που πλανάται εδώ και αιώνες στον κόσμο μας. Οι άνθρωποι συνεχώς προσπαθούμε να αποφασίσουμε και να παραταχθούμε στη μία πλευρά ή στην άλλη. Αποφασίζουμε ότι εμείς ορίζουμε, πράττουμε και καταδικάζουμε τις ατυχίες μας ως λάθη, ενώ οι υπόλοιποι πιστεύουν στο πεπρωμένο τους και αφήνουν   μια μοίρα να ορίζει τη ζωή τους. Ακόμα και τότε όμως δεν είμαστε ευχαριστημένοι, μαγεία, μαντεία και προφητείες γίνονται πάλι μέρος της ζωής μας και προσπαθούμε να ελέγξουμε αυτό που εμείς οι ίδιοι ορίσαμε ως προγεδιεγραμμένο.   Κάπως έτσι πριν πριν από 11 χρόνια ένα ατύχημα και ένα