Μοναξιά
Περίεργο πράγμα η μοναξιά όλο την αποφεύγουμε και αυτή όλο γυρνάει σε εμάς. Και όταν έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο γίνεται η καλύτερη συντροφιά, δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε μας γαληνεύει η ιδέα ότι δεν έμεινε κανείς να απογοητεύσουμε τώρα. Μπορούμε να κρατηθούμε από πάνω της όπως ένα παιδάκι κρατιέται από τα φουστάνια της μητέρας του. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου έξω από το ασφαλές πλαίσιο που σου έχει φτιάξει. Νομίζεις αυτή η ηρεμία είναι αυτή που έψαχνες τόσο καιρό , μέχρι να έρθει η πρώτη ανάμνηση από όταν δεν ήσουν μόνος σου, η πρώτη ανάμνηση που είναι δυνατή αρκετά να περάσει το τοίχος της. Τότε όλο το κάστρο που έφτιαξε να σε προστατεύσει από το κρύο, να σε φροντίσει να κοιμηθείς επιτέλους , να σε κρατήσει ασφαλή από τους ξένους , όλο μαζί πέφτει σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα. Και πέφτεις και εσύ μαζί του . Το τοίχος σου φεύγει και ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις που το πολιορκούσαν βρίσκουν πέρασμα και μπαίνουν όλες μαζί τρέχοντας κατά πάνω σου. Σε περικλείο