Gin Effects

Standup comedy στην Ελλάδα. Ναι υπάρχει και ναι είναι κάλο. Είναι πολύ κάλο. Κάτι ακόμα που υπάρχει πλέον σε αφθονία είναι οι youtubers που ας τους το δώσουμε κάνουν παρά πολύ καλή δουλειά με τα κωμικά βίντεο τους. Για την ακρίβεια οι άνθρωποι αυτοί που ψάχνουν συνεχώς να εμπλουτίζουν το περιεχόμενο των καναλιών τους και έχουν καταφέρει να δραστηριοποιηθούν σε διαφόρους τομείς όπως είναι η αισθητική, η επιστήμη, η ιστορία ακόμα και η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που επανειλημμένα ξεχνούν να διδάξουν στα σχολειά μας. Όμως γιατί; Γιατί το YouTube κατάφερε να αναδείξει τόσα ταλέντα και γιατί ο κόσμος πλέον στρέφετα ιόλο και περισσότερο σε αυτό για αναγνωσιμότητα; Η απάντηση είναι πολύ απλή, η αλήθεια είναι ότι το YouTube είναι η πιο άμεση εφαρμογή της δημοκρατίας. Αναδεικνύονταιόσοι αρέσουν στο κοινό και μόνο στο κοινό. Καμίακριτική επιτροπή,κανένας παραγωγός,ίσες ευκαιρίες. Οκ ναι σίγουρα υπάρχουν οι διαφημίσεις αλλά όλοι είχαν το ίδιο ξεκίνημα. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του. Πολλοί

Ας μιλήσουμε λίγο για το λάθος στην κοινωνίας μας. Ή μάλλον για να είμαστε και πιο ακριβής ας μιλήσουμε για ένα από τα λάθη της κοινωνίας μας, ένα ακόμα στην στίβα των πολλών που όλοι προσπαθούμε να κρύψουμε στην ντουλάπα μας και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας πως δεν υπάρχουν. Ίσως φταίει και το επάγγελμα μου, βλέπετε εγώ είμαι μαία. Σήμερα όπως περπατούσα είδα μια κοπέλα, που αν κρίνω από την κοιλιά της, ήταν 6 μηνών έγκυος  η οποία φορούσε μπλουζάκι γνωστής αλυσίδας take away coffee και είτε σχόλασε,είτε μόλις έπιανε δουλειά. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, δεν μιλάμε για μια δουλειά γραφείου, με την άνεση σου, την ξεκούραστη θέση σου, φυσικά και οι έγκυες έχουν το δικαίωμα να εργάζονται εφόσον το επιθυμούν δεν είναι άρρωστες. Εδώ όμως τώρα μιλάμε για ορθοστασία και πίεση και το τρέξιμο που έχει ένα take away coffee και εγώ που δεν είμαι έγκυος δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά όταν την έκανα, δεν μπορώ να φανταστώ έναν τρόπο να μην εξοντώνει μια έγκυο. Τ

True Story!!!   Είναι Δευτέρα, έχεις ένα σωρό δουλειές που πρέπει να κάνεις και ένα σωρό υπηρεσίες να επισκεφτείς, όλες σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας....Μεταφορικό δεν υπάρχει αλλά μην ανησυχείς γιατί στα δύσκολα το μετρό είναι πάντα δίπλα σου....μετά τις 9 όμως, γιατί σήμερα θα έχει στάση εργασίας., έτσι επειδή μπορεί. Έχοντας κοιμηθεί λοιπόν ελάχιστα για κάποιο λόγο, σηκώνεσαι πρωί πρωί για να προλάβεις ουρές και τα σχετικά....Και εκεί είναι που ξεκινάει η ιστορία μας....Σηκώνεσαι μεν, αλλά κοιμάσαι όρθιος και έχεις εκείνη την αίσθηση πως όλα θα πάνε λάθος..Πως κάτι θα συμβεί και θα βρεθείς αντιμέτωπος με παραπάνω δουλειές χωρίς να καταφέρεις να κάνεις τίποτα....το παραβλέπεις όμως γιατί είπαμε "dare to be the optimist" και ξεκινάς αυτή τη μικρή "οδύσσεια" σου..Μέχρι που φτάνεις στο πρώτο σταθμό....Δημόσια υπηρεσία νο.1...έχεις ενημερωθεί, έχεις όλα τα έγγραφα που χρειάζεται να έχεις μαζί σου και που σου έχουν πει να έχεις μαζί σου. Είσαι ο πρώτος στην ουρ

What’s in your head…. 15 Ιανουαρίου 2018, ημέρα Δευτέρα,   Στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Λονδίνο έχει προγραμματιστεί ηχογράφηση   για τη διασκευή του κομματιού “ Zombie ” , διασκευή που έκανε το συγκρότημα Bad Wolves με τη συμμετοχή στα φωνητικά από τη τραγουδίστρια των Cranberries , Dolores O'Riordan . Ηχογράφηση που δυστυχώς δε πραγματοποιήθηκε. Εκείνη τη μέρα η Dolores βρίσκεται νεκρή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου διέμενε σε ηλικία 46 ετών. Όλος ο κόσμος συγκλονίζεται με αυτή την είδηση. Τα αίτια του θανάτου της παραμένουν άγνωστα. Το συγκρότημα όμως προς τιμήν της, μπαίνει λίγες μέρες μετά στο στούντιο, ηχογραφεί το κομμάτι και το κυκλοφορεί. Το αποτέλεσμα, τόσο μαγευτικό και αντάξιο της ιστορίας αυτού του κομματιού που είμαι σίγουρος πως η Dolores είναι περίφανη.   Λίγα λόγια για το κομμάτι. Το “ Zombie ” κυκλόφορησε το 1994 με το δίσκο No Need to Argue . Είναι ένα τραγούδι διαμαρτυρίας που έγραψε η ίδια η Dolores για τη μνήμη δύο παιδιών που βρήκαν

Ένα τσιγάρο δρόμος. Ένα τελευταίο τσιγάρο. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου εκείνη την ημέρα. Μου απέμεινε ένα τσιγάρο ακόμα να κάνω και ίσως να είναι το τελευταίο μου. Έφτασα έξω από το κέντρο και πάγωσα, τα πόδια μου δεν έκαναν βήμα ούτε μπροστά ούτε πίσω. Κοίταξα το ρόλοι μου είχα χρόνο για ένα ακόμα, έσκυψα και έκατσα σε αυτό το παλιό σοκάκι, ευτυχώς δεν περνούσε κόσμος και βρήκα για 10 λεπτά την ησυχία μου. Η τουλάχιστον έτσι θυμάμαι εγώ , δεν πέρασε μάλλον κανένας από εκεί. Έσκυψα κάτω και έκατσα στο πεζοδρόμιο. Τι ωραία μέρα που ήταν. Είχε καθαρό ουρανό με Ήλιο αλλά ευτυχώς μας δρόσιζε ο λίγος αέρας που είχε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ευχαριστηθώ το τελευταίο μου τσιγάρο , όμως εκεί που καθόμουν άρχισα να αναρωτιέμαι πως θα νιώσω και τι θα πω εάν βγει θετικό. Ξαφνικά το μυαλό μου με μανία άρχισε να ψάχνει μέσα στις τόσες πληροφορίες που είχε απορροφήσει ανά τα χρόνια τι γνώριζε για το AIDS , για τους οροθετικούς, για θεραπεία, για την κοινωνική ζωή των ανθρώπων αυτών, για το

Ξέρετε υπάρχουν σταδία σε αυτή την ζωή. Για όλα τα πράγματα και όλες τις καταστάσεις υπάρχουν διάφορα σταδία. Πάρτε για παράδειγμα τα 5 σταδία της κατάθλιψης. Πρώτα έρχεται η άρνηση. Δεν ήθελα ούτε στιγμή να σε αφήσω να μπεις μέσα στην δύνη του δικού μου μυαλού, αρνούμουν να δεχθώ την οποιαδήποτε βοήθεια. Αρνούμουν να πιστέψω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε τρόπος να ανέλθω από τα βάθη της δικής μου αβύσσου που είχα χωθεί τόσο καιρό. Ξέρεις γεννιόμαστε αβοήθητοι σε αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και ελπίζουμε στο χέρι του γιατρού να μας τραβήξει και στην μητέρα μας να μας ταΐσει. Είναι στην φύση μας μέσα να επιζητούμε πάντοτε βοήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι μετά από χρόνια απογοήτευσης έπαψα να περιμένω, έπαψα να επιζητώ και τέλος έπαψα να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι άλλο περά από εμένα. Στάδιο δεύτερο ο θυμός. Ξαφνικά εσύ χτυπούσες στην πόρτα του κλειστού εαυτού μου προσπαθώντας να ανοίξεις πλευρές μου που κανείς ποτέ δεν τόλμησε να μπει. Στα άβατα μου. Όταν κάποιος προσπαθεί να περάσει τις άμυνες σου

Dare to be the optimist   Είναι εύκολο να σε παίρνει από κάτω, είναι εύκολο να απογοητεύεσαι, είναι εύκολο να τα παρατάς με την πρώτη δυσκολία, είναι εύκολο να μη προσπαθείς και να περιμένεις τα πάντα από το σύμπαν. Το δύσκολο είναι να είσαι αισιόδοξος, να πιστεύεις πως όλα θα πάνε καλά ακάμα και αν οι συνθήκες σου δείχνουν το αντίθετο. Το ξερω δεν είναι εύκολο να βρεις κουράγιο και να συνεχίσεις να προσπαθείς λίγο άκομα για να βελτιώσεις τα πράγματα...ειδικά αν οι δυσκολίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Αλλά πρέπει, πρέπει να προσπαθήσεις λίγο ακόμα. Και μετά λίγο παραπάνω. Και λίγο ακόμα για τη τελική ευθεία. Και πίστεψε με θα ανταμειφθείς. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις να ζήσεις πραγματικά και να δεις την αληθινή ομορφιά που κρύβει αυτός ο κόσμος. Γιατί η ζωή ειναι ωραία αλλά δυστυχώς λίγοι το καταλαβαίνουν.   Για αυτό σταμάτα να απογοητεύεσαι και άλλαξε ό’τι δε σου αρέσει…. Βγες έξω, κάνε βόλτα, γνώρισε κόσμο, ερωτεύσου, ταξίδεψε, ζήσε. Ή μείνε μέσα και διάβασε, ονειρέψο

Κάποτε ίσως να μάθεις τι ήταν αυτό που ένιωσα. Αυτό το συναίσθημα που κατάφερε να γεμίσει εκείνο το κενό που είχα. Και ήταν μεγάλο κενό αυτό μπορώ να στο πω με σιγουριά. Και δεν ξέρω πως γίνεται πάντοτε να ήμουν τόσο αφελής ήθελα τόσο πολύ να πω ότι είμαι καλά ότι όλα πέρανε που ποτέ δεν κοίταξα πως όταν κάθε μέρα κάτι έρχεται πριν προλάβει να περάσει το προηγούμενο απλώς φτιάχνεις ένα μεγάλο βουνό από εμπειρίες που είχες πείσει τον εαυτό σου πως «και αυτό θα περάσει όλα πέρανε». Άσε με λοιπόν μια φόρα να σου μιλήσω για εμένα, για αυτά που έζησα, για αυτό το κενό που ποτέ δεν αναγνώρισα σαν δικό μου. Υπήρχαν μέρες που δεν άντεχα, με έτρωγαν από μέσα μου όλα αυτά, ήθελα να βγω τρέχοντας στους δρόμους να δω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα να μην σκεφτώ εμένα, και πολλές φόρες βοηθούσε αυτό. Κάπου έξω με έναν καφέ, ένα πότο, κόσμος και φασαρία, τόση φασαρία που δεν μπορούσα να ακούσω τις φωνές που τσίριζαν στο κεφάλι μου. Άλλες χανόμουν , και αυτό ήταν ακόμα πιο δύσκολο, και πι

Kurt did have a gun….   Jimi Hendrix , Jim Morrison , Janis Joplin , Kurt Cobain και άλλοι, είναι μόνο λίγα από τα ονόματα που πέρα από τη μουσική έχουν και ένα ακόμα κοινό στοιχείο.....όλοι τους ανήκουν στην   ''προνομιούχα'' καταραμένη λέσχη της γενιάς των 27ριδων. Η λέσχη της γενιάς των 27, είναι μία άτυπη ονομασία που έχει δοθεί για όλους εκείνους τους μουσικούς (και εν γένει καλλιτέχνες) που έχουν ''φύγει από τη ζωή'' στην ηλικία των 27.   ''Ιδρυτικό'' μέλος της λέσχης υπήρξε ο Β rian Jones , μέλος και ιδρυτής των θρυλικών Rolling Stones ! Ο πολυτάλαντος Brian ( έπαιζε κιθάρα, φυσαρμόνικα και πλήκτρα για τη μπάντα) βρέθηκε νεκρός το βράδυ της 3ης του Ιουλίου 1969 (έναν μήνα περίπου νωρίτερα ο Brian είχε φύγει από την μπάντα) στον πυθμένα της πισίνας της έπαυλης του στο ανατολικό Σάσεξ της Βρετανίας. Το πτώμα του βρέθηκε από την σύντροφο του Anna Wohli , η οποία και ισχυρίστηκε ότι ο Brian ήταν ζωντανός όταν τον

Hello? Is there anybody in there?   Pink Floyd ! Μια μπάντα, αμέτρητα συναισθήματα και ατελείωτες ώρες ''μουσικής ποίησης''. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που στιγμάτισαν την ιστορία της ροκ, σήμερα όμως θα περιοριστώ στο καλύτερο τραγούδι που πιστεύω ότι έχουν γράψει, στο comfortably numb !!!   To τραγούδι ''γεννήθηκε'' από τον Roger Waters που έγραψε τους στίχους και τον Dave Gilmour που συνέθεσε τη μουσική. Πρόκειται για το τελευταίο τραγούδι που έγραψαν μαζί, αφού μετά ο Waters αποχώρησε από τους Floyd . Μολονότι πολλοί πιστεύουν πως το comfortably numb είναι ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά, ο ίδιος o Waters τους διαψεύδει. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, έχει πει πως το κομμάτι μιλάει για το πώς ένιωθε όταν ήταν παιδί και είχε πυρετό και πως τώρα που έχει ενηλικιωθεί νιώθει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, σα να μπαίνει σε μια κατάσταση σύγχυσης και να απομακρύνεται από την πραγματικότητα

“Μ πορεί μια μέρα να μπείς στο τραίνο και απέ ναντι σου να κάθεται ο έρωτας της ζωής σου... Μπορείς να περιμένεις μέχρι να φτάσεις στο προορισμό σου και να φύγεις αγνοώντας τον ή μπορείς να του μιλήσεις και να σου δοθεί έτσι μια ευκαιρία προς την ευτυχία..” Είναι αξιοθαύμαστο και συγχρόνως τραγικό πως μπορεί ολόκληρη μας η ζωή να εξαρτηθεί από μια μικρή στιγμή, από μια απόφαση που στα μάτια μας σήμερα μοιάζει εντελώς ασήμαντη όμως στο μακρύ μέλλον θα αποδειχθεί καθοριστική.    Πάντοτε αναζητούσα την σωστή λύση σε οποιαδήποτε μου κίνηση και σε οποιοδήποτε πρόβλημα η ζήτημα που με απασχολούσε κατά περιόδους. Μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω ότι δεν υπάρχει σωστό ή   λάθος. Όλη μας η ζωή εξαρτιέται από μικρές στιγμές και αποφάσεις που δεν περιέχουν κάποια λύση είναι απλώς επιλογές. Κάποιες φορές αυτές οι επιλογές μπορούν να μας ωφελήσουν και να μας οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ενώ άλλες φορές μπορεί να μην μας “πάνε” εκεί που επιζητούσαμε αρχικά ,όμως ακόμα και σε εκείνη την δ