Hello? Is there anybody in there? Pink Floyd ! Μια μπάντα, αμέτρητα συναισθήματα και ατελείωτες ώρες ''μουσικής ποίησης''. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που στιγμάτισαν την ιστορία της ροκ, σήμερα όμως θα περιοριστώ στο καλύτερο τραγούδι που πιστεύω ότι έχουν γράψει, στο comfortably numb !!! To τραγούδι ''γεννήθηκε'' από τον Roger Waters που έγραψε τους στίχους και τον Dave Gilmour που συνέθεσε τη μουσική. Πρόκειται για το τελευταίο τραγούδι που έγραψαν μαζί, αφού μετά ο Waters αποχώρησε από τους Floyd . Μολονότι πολλοί πιστεύουν πως το comfortably numb είναι ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά, ο ίδιος o Waters τους διαψεύδει. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, έχει πει πως το κομμάτι μιλάει για το πώς ένιωθε όταν ήταν παιδί και είχε πυρετό και πως τώρα που έχει ενηλικιωθεί νιώθει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, σα να μπαίνει σε μια κατάσταση σύγχυσης και να απομακρύνεται από την πραγματικότητα...
Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο
Μοναξιά
Περίεργο πράγμα η μοναξιά όλο την αποφεύγουμε και αυτή όλο γυρνάει σε εμάς. Και όταν έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο γίνεται η καλύτερη συντροφιά, δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε μας γαληνεύει η ιδέα ότι δεν έμεινε κανείς να απογοητεύσουμε τώρα. Μπορούμε να κρατηθούμε από πάνω της όπως ένα παιδάκι κρατιέται από τα φουστάνια της μητέρας του. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου έξω από το ασφαλές πλαίσιο που σου έχει φτιάξει. Νομίζεις αυτή η ηρεμία είναι αυτή που έψαχνες τόσο καιρό , μέχρι να έρθει η πρώτη ανάμνηση από όταν δεν ήσουν μόνος σου, η πρώτη ανάμνηση που είναι δυνατή αρκετά να περάσει το τοίχος της. Τότε όλο το κάστρο που έφτιαξε να σε προστατεύσει από το κρύο, να σε φροντίσει να κοιμηθείς επιτέλους , να σε κρατήσει ασφαλή από τους ξένους , όλο μαζί πέφτει σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα. Και πέφτεις και εσύ μαζί του . Το τοίχος σου φεύγει και ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις που το πολιορκούσαν βρίσκουν πέρασμα και μπαίνουν όλες μαζί τρέχοντας κατά πάνω σου. Σε περικ...
Η βία δεν γνωρίζει τίποτα παραμόνο την βία
Βλέποντας μια πολύ πλούσια και ωραία σειρά μπήκα σε διάφορες σκέψεις αυτές τις μέρες. Το ωραιότερο κατά εμένα με αυτή την σειρά δεν ήταν το φαντασιακό κομμάτι ή η περιπέτεια που χτυπούσε την αδρεναλίνη σου στα ύψη, δεν ήταν τα φανταστικά σκηνικά ή υπέροχες ερμηνείες. Ήταν το βαθύτερο και πιο ουσιώδης μήνυμα που σου περνούσε. Η βία δεν γνωρίζει χρώμα, θρησκεία , φυλή, πολιτισμό, χώρα ή σύνορα. Η βία δεν γνωρίζει ιδέες, σεξουαλικές προτιμήσεις, η βία δεν γνωρίζει τίποτα παραμόνο την βία. Δεν έχει σημασία από που είσαι , σε τι πιστεύεις ή ποιον πηδάς , δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε έναν γεράκο με γενειάδα που στέκεται και σε κοιτάει από τα σύννεφα ή σε δέκα διαφορετικές θεότητες που έχουν προβοσκίδες και 6 χέρια, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις σε πνεύματα αν δεν πιστεύεις σε τίποτα ή αν πιστεύεις στον άνθρωπο που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Ξέρεις τον πραγματικό άνθρωπο, αυτόν που ερωτεύεται την ψυχή και όχι τα γεννητικά όργανα , τον άνθρωπο που δεν βλέπει χρώμα αλλά την ίδια σ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου