Μοναξιά

Περίεργο πράγμα η μοναξιά όλο την αποφεύγουμε και αυτή όλο γυρνάει σε εμάς. Και όταν έρχεται με έναν μοναδικό τρόπο γίνεται η καλύτερη συντροφιά, δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε μας γαληνεύει η ιδέα ότι δεν έμεινε κανείς να απογοητεύσουμε τώρα. Μπορούμε να κρατηθούμε από πάνω της όπως ένα παιδάκι κρατιέται από τα φουστάνια της μητέρας του. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου έξω από το ασφαλές πλαίσιο που σου έχει φτιάξει. Νομίζεις αυτή η ηρεμία είναι αυτή που έψαχνες τόσο καιρό , μέχρι να έρθει η πρώτη ανάμνηση από όταν δεν ήσουν μόνος σου, η πρώτη ανάμνηση που είναι δυνατή αρκετά να περάσει το τοίχος της.

 Τότε όλο το κάστρο που έφτιαξε να σε προστατεύσει από το κρύο, να σε φροντίσει να κοιμηθείς επιτέλους , να σε κρατήσει ασφαλή από τους ξένους , όλο μαζί πέφτει σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα. Και πέφτεις και εσύ μαζί του . Το τοίχος σου φεύγει και ξαφνικά όλες οι αναμνήσεις που το πολιορκούσαν βρίσκουν πέρασμα και μπαίνουν όλες μαζί τρέχοντας κατά πάνω σου. Σε περικλείουν όλες μαζί και σε αναγκάζουν μια μια να τις αντιμετωπίσεις. Και για πρώτη φορά αντί να τις αφήσω να με κατασπαράξουν στο πέρασμα τους έφερε σε εκείνες την ίδια ερώτηση «Μήπως τότε ήμουν πιο πραγματικά μόνη μου από ότι είμαι τώρα χωρίς κανέναν;»