Ποτέ... ίσως(; ) ξανά

Μπορείς καμιά φορά να κλείσεις τα μάτια σου και να δεις την ζωή σου όλη, όση πέρασε και όση είναι γραμμένη να περάσει, να εμφανίζεται σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια σου. Στέκεσαι μπροστά σε μία επιλογή και μπορείς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο να δεις όλη σου την ζωή να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Τι όχι; Για μένα πάντα έτσι ήταν , σαν την ταινία «Mr Nobody» , σαν να με είχαν ξεχάσει και μένα οι άγγελοι. Και να πω την αλήθεια το είχα δεδομένο ότι με είχαν ξεχάσει και άγγελοι και θεοί μαζί, απλώς όχι για αυτό τον λόγο, όχι επειδή σε κάθε μου επιλογή μπορούσα να δω από την αρχή πως θα εξελισσόταν ή πόσο μακριά μπορεί να με φτάσει αυτή επιλογή , αλλά επειδή κάθε επιλογή ήταν πάντα ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος.

Κι όμως τώρα κλείνω τα μάτια μου και το μόνο που μπορώ να δω είναι πως όλες αυτές οι επιλογές με οδήγησαν ακριβώς εδώ που στέκομαι, απέναντί σου, γυμνή από κάθε άμυνα και τείχος. Πρώτη φορά έχω σταθεί έτσι μπροστά σε κάποιον όμως είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω την ανάγκη να ντυθώ με κανένα ψέμα.

Πάει πολύς καιρός που έχω επιλέξει να μην αφήσω εκείνο το κομμάτι να καταλάβει ξανά τον εαυτό μου, είναι αυτό που ήθελα να αφήσω πίσω μου. Ήταν δική μου απόφαση να μην αφήσω ξανά κανένα τόσο δυνατό συναίσθημα να με παρασύρει, να με τραβήξει και να με ρίξει γιατί εν τέλει κάθε φορά εκεί κατέληγε, να με ρίχνει, κάθε φορά και πιο χαμηλά. Πότε ξανά , το είπα και το ξαναείπα. Ποτέ ξανά.

Ξέρεις είναι σημαντικό για μένα να γραφούν κάπου από όπου να μην  μπορούν να σβηστούν ούτε από τα πιθανά λάθη που θα ακολουθήσουν ούτε από τον χρόνο που ίσως πατήσει από πάνω μας, και πατήσει πάνω από όνειρα, ελπίδες, σκέψεις και συναισθήματα. Το έχει αυτό το κακό ο χρόνος και τον φοβάμαι, ο χρόνος αλλοιώνει καταστάσεις και ξεφτίζει συναισθήματα , σε αυτόν ήλπιζα για πολύ καιρό και εγώ . Να περάσει από πάνω σου και να αποδείξει πως ήσουν απλώς ένας ενθουσιασμός. Αλλά βλέπεις εμένα ποτέ δεν μου έκανε το χατίρι ο χρόνος, πάντα λειτουργούσε εναντίον μου. Ίσως αυτός με έπεισε πως τελικά ποτέ δεν θα έρθει κάτι πραγματικά καλό , κάτι να με συνεπάρει, να με συγκινήσει, να με ενθουσιάσει .

Εκείνη η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι μου με είχε πείσει και επαναλάμβανε συνεχώς την ίδια φράση «Εσύ είσαι η περίεργη, η ασυμβίβαστη, η κυκλοθυμική , εσύ φταις που βαριέσαι εύκολα και για αυτό ποτέ δεν θα βρεθεί κάτι τόσο μεγάλο, τόσο θυελλώδες, τόσο απόλυτο όσο το έχεις ονειρευτεί ποτέ δεν θα έρθει κάτι να σε καθηλώσει, να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα και κανέναν άλλον, κάτι τόσο δυνατό που να μην μπορείς καν να φανταστείς πως θα είσαι χωρίς αυτό και όταν το φαντάζεσαι να σφίγγεται το στομάχι σου, να πονάει το στήθος σου, να κόβεται η ανάσα σου. Κάτι τόσο συνταρακτικό που να δώσει ξανά χρώμα και σε καθετί άλλο γύρω του, που να μπορεί να κάνει την καρδιά σου να παραλείψει χτύπους, να σε κάνει να σου κόβονται τα πόδια σου και να σφηνώνεται τόσο βαθιά μέσα στο μυαλό σου που να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά είσαι εμμονική . Ποτέ δεν θα έρθει αυτό, αυτός ο έρωτας που τρέφεται από σένα, που ζεις από αυτόν αλλά και εκείνος από σένα, θα υπάρχει μόνο στο μυαλό σου, η πραγματική ζωή είναι γεμάτη συμβιβασμούς και αργά ή γρήγορα και εσύ εκεί θα καταλήξεις σε έναν συμβιβασμό γιατί αυτό που θες βρίσκεται μόνο στις ταινίες»

Πολυλογού η μικρή φωνή ε;

Και την άφησα να το πει ξανά και ξανά τόσες φορές που την έμαθα απέξω πλέον να την λέω και εγώ για κάθε φορά που πήγαινα να ξεφύγω να αφήσω τον εαυτό μου να αφεθεί σε ένα ακόμη ψεύτικο παραμύθι.

Και ήθελα τόσο πολύ να ήσουν και εσύ ένα ψεύτικο παραμύθι ένας ακόμα πειρατής να ρημάξει και να φύγει.

Έχεις νιώσει ποτέ ευτυχία; Πραγματική, ειλικρινής, βαθιά, απόλυτη, ευτυχία; Είναι μια στιγμή μόνο που νιώθεις γεμάτος σαν όλος ο κόσμος να μην μπορεί να σε επηρρεάσει αλλά και ταυτόγχρονα να είναι κομμάτι σου όπως και εσύ δικό του . Υπάρχει γαλήνη μέσα σε αυτή την στιγμή , υπάρχει ηρεμία και πληρότητα, δεν σου λείπει κάτι αλλά και δεν έχεις υπερφορτώσει τίποτα. Όλα είναι ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να είναι, ο κύβος ερρίφθη, και όλα μπήκαν στην θέση τους, το σύμπαν είχε προβλέψει για αυτά και ακολούθησαν ακριβώς την σειρά που έπρεπε να ακολουθήσουν . Ο δείκτης ξεκίνησε και ο χρόνος άρχισε πάλι να κυλάει. Σαν να είχε σταματήσει από καιρό περιμένοντας αυτή την στιγμή. Αυτό ακριβώς ένιωσα μαζί σου εκείνη την στιγμή, πως το χαμένο κομμάτι επιτέλους βρέθηκε και τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε να ζούμε πάλι.

Τόσο απόλυτο, τόσο συνταρακτικό και δυνατό που σε κάνει να φοβάσαι γιατί όταν δίνεις τον κόσμο σου σε κάποιον, και αλήθεια δεν κατάλαβα πως ή πότε στο έδωσα νιώθω σαν να τον είχες πάντα εσύ, καταλήγεις να φοβάσαι. Και μπορώ να σου πω πόσο πολύ φοβάμαι που στέκομαι τώρα εδώ γυμνή όμως προτιμώ να σου πω πως εσύ κατάφερες να με πείσεις να σταθώ. Ήταν τόσο αβίαστο και ήσυχο λες κι ήταν γραφτό να συμβεί ακριβώς έτσι. Ακριβώς με αυτό τον τρόπο, λες και άγγελοι, θεοί, σύμπαν πες το όπως θες δούλεψαν για να βρεθούμε τώρα εδώ και να με αφήσουν να σε πνίγω με την πολυλογία μου όσο εσύ κάθεσαι και με κοιτάς με αυτό το βλέμμα , σαν να χαμογελούν μόνο τα μάτια σου χωρίς να κάνεις καμία άλλη έκφραση, απόλυτα όμορφο χωρίς υπερβολή και πάντα αφήνοντας ένα ερωτηματικό αλλά και μια καθησυχαστική γαλήνη.

Πρώτη φορά που στέκομαι μπροστά από μια επιλογή μου και δεν μπορώ να δω που θα με βγάλει, δεν βλέπω ούτε πορεία ούτε που θα καταλήξει .Έχει μείνει μόνο ένα συναίσθημα να με κατακλύζει και να σκεπάζει κάθε άλλο. Ένα συναίσθημα που είχα πει ποτέ ξανά, όμως εσύ ήσουν το ποτέ και είμαι πλέον σίγουρη ότι θα υπάρχει ξανά.