Merry Christmas then

Ξέρετε υπάρχουν σταδία σε αυτή την ζωή. Για όλα τα πράγματα και όλες τις καταστάσεις υπάρχουν διάφορα σταδία. Πάρτε για παράδειγμα τα 5 σταδία της κατάθλιψης. Πρώτα έρχεται η άρνηση. Δεν ήθελα ούτε στιγμή να σε αφήσω να μπεις μέσα στην δύνη του δικού μου μυαλού, αρνούμουν να δεχθώ την οποιαδήποτε βοήθεια. Αρνούμουν να πιστέψω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε τρόπος να ανέλθω από τα βάθη της δικής μου αβύσσου που είχα χωθεί τόσο καιρό. Ξέρεις γεννιόμαστε αβοήθητοι σε αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και ελπίζουμε στο χέρι του γιατρού να μας τραβήξει και στην μητέρα μας να μας ταΐσει. Είναι στην φύση μας μέσα να επιζητούμε πάντοτε βοήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι μετά από χρόνια απογοήτευσης έπαψα να περιμένω, έπαψα να επιζητώ και τέλος έπαψα να πιστεύω ότι υπάρχει κάτι άλλο περά από εμένα. Στάδιο δεύτερο ο θυμός. Ξαφνικά εσύ χτυπούσες στην πόρτα του κλειστού εαυτού μου προσπαθώντας να ανοίξεις πλευρές μου που κανείς ποτέ δεν τόλμησε να μπει. Στα άβατα μου. Όταν κάποιος προσπαθεί να περάσει τις άμυνες σου χωρίς να τον αφήσεις σε κάνει αυτόματα να νιώθεις ανασφάλεια, χτυπάνε οι συναγερμοί σου ταυτόχρονα όλοι μαζί και σε τρελαίνουν σε θυμώνουν τόσο πολύ. Θυμώνεις που κάποιος προσπαθεί να εισβάλει στον προσωπικό σου χώρο και δεν μπορείς να του το πεις έτσι απλά οπότε καταλήγεις να θυμώνεις με όλα τα υπόλοιπα προκειμένου να τον τρελάνεις αρκετά να φύγει από μόνος του. Υποσυνείδητο , πολύ πιο έξυπνο από εμάς έχει μάθει τους τρόπους να προστατεύει την ιδία μας την φύση, να την καταλαβαίνει καλυτέρα και να την προστατεύει από οποιαδήποτε αλλαγή. Πάμε στο τρίτο την διαπραγμάτευση. Θυμάσαι την συνεχεία, έπαψα να ψάχνω πώς να σε διώξω και άρχισα να προσπαθώ να σε κρατήσω χωρίς ποτέ να λες τι θες. Διαπραγματεύεσαι μέσα σου την ιδέα και αρχίζεις τα παζάρια να δεις τι μπορείς να πάρεις όταν δεν έχεις να δώσεις τίποτα γιατί εσύ έχεις πιστέψει βαθιά μέσα σου ότι είσαι κατεστραμμένη, ανίκανη να δώσεις, όταν εσύ νιώθεις πως σου λείπουν τόσα. Και ακόμη και τότε, μετά από όσα προηγήθηκαν είχες την υπομονή να με δεχθείς δίπλα σου, να ανεχτείς την ηλίθια διαπραγμάτευση μου, και ακόμα και τότε πιστεύεις ειλικρινά μέσα σου ότι είχα να σου δώσω τόσα. Είναι ένα μικρό θαύμα της φύσης , να βρίσκεις έναν άνθρωπο που πιστεύει σε σένα όταν εσύ έχεις εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. Βλέπεις κάπου εκεί αρχίζει η πίστη. Θεωρείς πως υπάρχει ξανά κάτι για να ζήσεις. Και έτσι έρχεται το συναίσθημα, γιατί εσύ πάλεψες τόσο που έριξες τις άμυνες αυτές και έβαλες μέσα ένα σπόρο, μια ιδέα, που άνθισε, την ιδέα ότι έχω ακόμα πράγματα μέσα μου, πράγματα να δώσω, πράγματα που αξίζουν. Και ξέρεις όταν ανοίξεις την πόρτα με τα συναισθήματα και βγεις από την δική σου προσωπική χώρα της αναισθησίας δεν έχεις ιδέα ποιο τέρας θα βγει από κει μέσα. Συνήθως είναι αυτό που καταπίεσες περισσότερο. Οπότε στάδιο τέσσερα, η θλίψη. Όλες οι φόρες που τη έκρυψα για να μπορέσω να συνεχίσω ήρθαν όλες τώρα και ξέσπασαν. Και αλήθεια θα μπορούσες να είχες φύγει από το πρώτο στάδιο και πάλι θα σε δικαιολογούσα, αλλά εσύ έκατσες μέχρι τώρα. Όμως κανείς δεν έπρεπε να δει αυτό που είδες. Ειδικά σε σένα δεν άξιζε, σε έναν τόσο όμορφο άνθρωπο αξίζουν μόνο χαρές και από μένα πήρες μόνο την λύπη. Και έκατσες ακόμα εδώ, με στήριξες και με βοήθησες. Δεν έφτανε να με πείσεις ότι αξίζω έπρεπε να με σηκώσεις και από το πάτωμα μου. Μια ζωή θα σ αγαπώ για αυτό. Οπότε τώρα θα αλλάξω το τελευταίο στάδιο και από αποδοχή θα το ονομάσω ευτυχία. Γιατί δίπλα σου αυτό ένιωσα την ευτυχία. Μπόρεσα και τα πέρασα όλα τα σταδία μαζί σου και να φτάσω εδώ που είμαι και ίσως να έχω πολύ δρόμο ακόμα απλώς πλέον δεν με φοβίζει αυτός ο δρόμος γιατί έχω εσένα δίπλα μου. Ευτυχία. Πάντοτε την θεωρούσα μεγάλη λέξη. Δεν πιστεύω ότι είναι μια κατάσταση πιστεύω ότι είναι στιγμές. Απλώς οι στιγμές μου μαζί σου χαρακτηρίζονται από ευτυχία. Η χαρά όταν σε βλέπω και σε αγγίζω δεν μπορεί να περιγράφει μέσα σε μερικές γραμμές, αυτή είναι η ομορφιά του συναισθήματος ότι δεν μπορείς να το γράψεις ούτε να το εξηγήσεις μπορείς μόνο να το βιώσεις και μαζί σου το συναίσθημα που βιώνω είναι απλώς υπέροχο. Η ηρεμία όταν με κρατάς αγκαλιά και καθόμαστε είναι κάτι που επιζητούσα όλη μου την ζωή να βρω και εσύ απλώς μου την χάρισες  απλόχερα. Το πάθος, η τρελά, το γέλιο, είναι όλα λέξεις που θεωρούμε πολύ δεδομένα και εύκολα στην ζωή μας, όμως δυστυχώς έμαθα πως είναι να τα χάνεις, και κάπου μέσα στον καιρό που περνούσε και ζούσα χωρίς αυτά άρχισα να πιστεύω πως δεν θα τα ξανάβρισκα. Εσύ μου απέδειξες πόσο λάθος ήμουν γιατί μπόρεσες χωρίς καν να προσπαθήσεις να τα ξαναφέρεις στην ζωή μου. Ξέρεις όμως ποια είναι η μεγαλύτερη μαγεία σου; Η ικανότητα σου να μετατρέπεις ακόμα και τα πιο δυσάρεστα πράγματα σε όμορφα. Και η απόδειξη είναι σε αυτό το κείμενο. Διάλεξα το ίσως πιο στενάχωρο θέμα και σε συσχέτισα με αυτό, και ακουστήκαν μόνο όμορφα πράγματα, βγήκε μια γλυκιά ιστορία για έναν υπέροχο άνθρωπο που ήξερε μόνο να μοιράζει γύρω του αγάπη κι να προκαλεί τον θαυμασμό. Μια ιστορία για το δικό μου μικρό θαύμα που έφερε η ζωή και έδωσε και αυτός με την σειρά του νόημα πίσω στην ζωή.