Merry Christmas then

Hello? Is there anybody in there?

  Pink Floyd! Μια μπάντα, αμέτρητα συναισθήματα και ατελείωτες ώρες ''μουσικής ποίησης''. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που στιγμάτισαν την ιστορία της ροκ, σήμερα όμως θα περιοριστώ στο καλύτερο τραγούδι που πιστεύω ότι έχουν γράψει, στο comfortably numb!!!

  To τραγούδι ''γεννήθηκε'' από τον Roger Waters που έγραψε τους στίχους και τον Dave Gilmour που συνέθεσε τη μουσική. Πρόκειται για το τελευταίο τραγούδι που έγραψαν μαζί, αφού μετά ο Waters αποχώρησε από τους Floyd . Μολονότι πολλοί πιστεύουν πως το comfortably numb είναι ένα τραγούδι για τα ναρκωτικά, ο ίδιος o Waters τους διαψεύδει. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, έχει πει πως το κομμάτι μιλάει για το πώς ένιωθε όταν ήταν παιδί και είχε πυρετό και πως τώρα που έχει ενηλικιωθεί νιώθει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, σα να μπαίνει σε μια κατάσταση σύγχυσης και να απομακρύνεται από την πραγματικότητα! Μάλιστα, οι στίχοι ''When I was a child I had a fever/ My hands felt just like two balloons'' είναι αυτοβιογραφικοί, καθώς όπως ο ίδιος έχει εξηγήσει πως έτσι ένιωθε όταν είχε πυρετό, νομίζοντας πως τα χέρια του είναι πάρα πολύ μεγάλα σα μπαλόνια.

  Από την άλλη, ο δεύτερος υπεύθυνος για το τραγούδι, o Gilmour πιστεύει πως το τραγούδι μπορεί να χωριστεί σε δύο κομμάτια: ένα σκοτεινό και ένα φωτεινό. Το σκοτεινό είναι εκείνο που τραγουδά ο Waters (Hello? Is there anybody in there?''), ενώ το φωτεινό εκείνο που τραγουδά ο Gilmour (''When I was a child…''). Οι δυο τους είχαν διαφωνήσει αρχικά για το ποιο από τα δύο κομμάτια θα συμπεριλάβουν τελικά στο τραγούδι, αποφασίζοντας εν τέλει να χρησιμοποιήσουν και τα δύο.

  Δε θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στους στίχους αλλά κυρίως στην εκπληκτική μουσική του και πιο συγκεκριμένα στο απίστευτο guitar ending solo του Gilmour. Το 2006 είχε ψηφιστεί ως το καλύτερο guitar solo όλων των εποχών, ενώ σπάνια λείπει από  λίστες με τα καλύτερα solos. Πραγματικά πρόκειται για ότι καλύτερο έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Όσες φορές και αν ακούσω το κομμάτι θα νιώσω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα να με πλημμυρίζουν και θα ανατριχιάσω όπως ακριβώς εκείνη την πρώτη φορά που το ανακάλυψα και το άκουσα. Δε ξέρω αν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν το πώς νιώθω κάθε φορά που μπαίνει το ending solo (και πιστεύω πως όσοι το έχετε ακούσει δε μπορείτε να βρείτε επίσης!) και  ειλικρινά δε ξέρω αν το επίθετο ''απίστευτο'' που χρησιμοποίησα πιο πάνω αρκεί για να καλύψει και να περιγράψει όσο αρμόζει το τη μουσική αυτή δημιουργία του Gilmour ( και δε πιστεύω πως υπάρχει επίθετο που να μπορεί να το κάνει)!!! Κάθε φορά που μπαίνει η κιθάρα και αρχίζει να μας ''διηγείται την δική της ιστορία'', αυτόματα κλείνω τα μάτια και με κάποιο τρόπο εκείνη με παρασέρνει και με ταξιδεύει όπου η ίδια θέλει. Πάντα με αφήνει άφωνο και το σίγουρο είναι ότι για τα επόμενα 3 και κάτι λεπτά συν τις όσες φορές θα το βάλω για να ξανακούσω το σόλο, εκείνο θα με ηρεμήσει και θα διώξει ότι έγνοια έχω πάνω μου.

  Το comfortably numb δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Pink Floyd αλλά και το αγαπημένο μου κομμάτι γενικότερα και όλα αυτά χάρις τη μουσική μεγαλοφυΐα του Waters αλλά κυρίως του Gilmour.    

  Όσοι δεν έχετε ακούσει το κομμάτι απλά σας οικτίρω, θα σας δώσω όμως την ευκαιρία να το ανακαλύψετε. Καθίστε κάπου αναπαυτικά, δυναμώστε τον ήχο, χαλαρώστε …..απολαύστε!!!!

https://www.youtube.com/watch?v=vi7cuAjArRs