Μετά τις 2π.μ. γράφονται αλήθειες

Περασα την ζωή μου προσπαθωντας να καταπολέμησω αυτή την θλιψη. Χρόνια θεραπείας , αλλαγές ζωής ,χάπια . Και αυτή πάντοτε εκεί. Και δεν ξερω ποιος είναι χειρότερος αυτή που δεν με αφήνει ή εγώ που δεν την αποδέχομαι ; Και είναι αυτές οι κάποιες λίγες στιγμές που θέλω να βυθιστω σε αυτή. Και κανείς τους δεν μπορεί να το καταλάβει. Να καταλάβει την ανάγκη να βυθιστείς στην δική σου θλίψη, στο δικό σου κενό, στην δική σου άβυσσο, που δεν θα μάθεις ποτέ αν την εχτισες εσύ και οι καταστάσεις ή αν υπήρχε πάντα μέσα σου. Να βυθιστω σε αυτή και να θυμηθω, να θρηνήσω αυτούς που έφυγαν, να λησμονήσω αυτούς που έδιωξα, να βρίσω την πουτανα την τύχη μου που δεν με αγάπησε αρκετά και την μάνα μου που δεν έπαιξε μαζί μου και τον πατέρα μου που έφυγε και την κολλητή μου που είναι συνεχώς στον καλά οργανωμένο κόσμο της και εμένα που τα άφησα όλα να με γαμησουν αλλά το χειρότερο με γάμησα και εμένα στην πορεία. Τι να πω ίσως είναι στην φύση μου να τα γαμαω όλα  στο πέρασμα μου. Και δεν ξέρω αν συμβαινει ή αν γράφεται κάτι καλό μετά τις 2π.μ. αλλά ξέρω πως αυτή την στιγμή, στην δική μου απομόνωση , με ένα τζιν στο χέρι γράφονται αλήθειες. Μπορεί και άσχημες..