Εξουσία , περίεργο πράγμα.

Εξουσία, περίεργο πράγμα.

Πάντα πίστευα ότι η εξουσία σε αλλάζει σαν άνθρωπο μόνο εάν είναι ο άνθρωπος έτοιμος να αλλάξει. Και ακόμα και σε αυτούς πίστευα ότι συμβαίνει μόνο με την πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος και η εξουσία ύπουλα εκ των έσω έρχεται σιγά σιγά και σε καταλαμβάνει. Πίστευα πως ο λόγος που κανένας δεν παραδεχόταν πόσο διεφθαρμένος είναι από την εξουσία είναι ότι ούτε ο ίδιος δεν το είχε συνειδητοποιήσει.  Προσωπικά δεν ήξερα πολλούς ανθρώπους που κατείχαν εξουσία και είχαν κρατήσει τον εαυτό τους ανεπηρέαστο από αυτήν. Ίσως για αυτό πάντα έτρεφα ένα μένος προς αυτούς τους ανθρώπους μια προκατειλημμένη αντιπάθεια ίσως και εγώ να μην ήμουν καλύτερη από εκείνους.

Όμως και η ζωή πολλές φορές δεν σε αφήνει να αλλάξεις την άποψη σου, δεν σε αφήνει να πιστέψεις στους γύρω σου και κάπου μέσα σου ίσως να αλλάξεις τα ελαττώματα σου.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που άλλαξε η άποψη μου και για μία ακόμα φορά δεν ήταν προς το καλύτερο. Όταν μπροστά στα μάτια μου είδα την εξουσία να διαφθείρει μέσα σε λίγες μόνο μέρες . Απίστευτη εικόνα όταν κατάφερα να ξεπεράσω τον θυμό και την θλίψη μου για το άτομο που έχασα πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα και τον παρατήρησα. Καθόμουν και τον κοιτούσα, τον παρατηρούσα, τον μελετούσα, πως μέσα σε μόνο λίγες μέρες άλλαξε ακόμα κι το βλέμμα του. Ξαφνικά το γλυκό, ευγενικό και συμπονετικό άτομο που ήξερα μέχρι χθες είχε σήμερα μεταμορφωθεί σε έναν άνθρωπο που ήταν αδύνατο να τον προσεγγίσεις, έναν άνθρωπο που θα σε μαχαίρωνε χωρίς δεύτερη σκέψη πισώπλατα και τα έβαζε με τους αδύναμους με κάθε ευκαιρία. Ο φίλος μου πλέον δεν με ρωτούσε τα νέα μου ούτε ήθελε να βγει μαζί μου για τσιγάρο προτιμούσε να πιάσει «μικρή» κουβέντα με τα άτομα που ήταν ανώτερα του που μέχρι χθες ζήτημα να γνώριζαν το όνομα του.

Σαν επίλογο να πω πως έζησα μια ζωή να σιχαίνομαι καθετί που χρησιμοποιούσε τον όρο εξουσία σαν διαχωριστικό. Μην με παρεξηγήσετε δεν είμαι βαμμένη κόκκινη. Είμαι άπατρις. Οι αριστεροι με αποκαλούν για τις ιδέες μου δεξιά ενώ οι δεξιοί με αποκαλούν αριστερή. Απλώς σιχαίνομαι αυτή την λέξη, «εξουσία». Δεν αφήνω τίποτα να με εξουσιάζει. Όπως φυσικά σιχαίνομαι και την λέξη «αναρχία» . Είμαι παιδί της ισότητας και της οργάνωσης και της δικαιοσύνης και του καταμερισμού εργασίας και πιστεύω στην αναγκαιότητα της οργάνωσης και της ιεραρχίας. Δεν πιστεύω στην εξουσία. Και μετά από ώρες που παρατήρησα εκείνον που ήξερε τα προσωπικά μου, τις ανάγκες μου και τους φόβους μου να κάθεται τώρα και να ακούει τις συνομιλίες μου προκειμένου να μου κάνει παρατηρήσεις, μετά από ώρες συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που μισώ περισσότερο στην εξουσία. Μισώ ότι χάνουμε έναν ακόμα άνθρωπο και κερδίζουμε ένα ακόμα ζώο στην φάρμα μας.