Merry Christmas then

Up the irons !!! Πήγαμε Maiden και ακόμα δεν έχουμε συνέλθει.

  Έχουν περάσει 3 μέρες από τη καλύτερη μέταλ συναυλία που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και ακόμα δεν έχουμε συνέλθει. Στις 20 Ιουλίου, οι Iron Maiden έπαιξαν μπροστά στο ελληνικό κοινό στα πλαίσια του Rockwave Festival και ήταν απολαυστικότατοι. Ήμασταν εκεί και αυτές είναι η εντυπώσεις μας. Παρένθεση, το άρθρο αυτό θα αφορά μόνο την εμφάνιση των Maiden χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα συγκροτήματα ήταν άσχημα, το αντίθετο μάλιστα. 

  Αν και το πρόγραμμα έλεγε πως ο Eddie και η παρέα του θα εμφανιστούν στις 9.30 μ.μ., υπήρξε καθυστέρηση περίπου μισής ώρας για το λόγο ότι ακόμα ερχόταν κόσμος προκειμένου να τους ακούσει. Σύμφωνα με το τραγουδιστή του συγκροτήματος Bruce Dickinson, στο Terra Vibe Park υπήρχε περίπου 40.000! κόσμος, αριθμός ρεκός για μέταλ συναυλία στη χώρα μας. Καμία άλλη μέταλ μπάντα δε το έχει καταφέρει αυτό και θεωρώ πως οι Maiden με το live που έκαναν, αξίζουν να  κατέχουν αυτή τη πρωτιά.

  Προσωπικά. ήταν η δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα ζωντανά (πρώτη ήταν το 2011) και πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Λίγο πριν την είσοδο τους στη σκηνή, τα μεγάφωνα δίνουν το σύνθημα παίζοντας το "Doctor doctor" των UFO, τραγούδι που έχουν διασκευάσει και οι Maiden. Το κοινό αρχίζει και ζεσταίνεται και η συναυλία ξεκινά με το Aces High. Δε μπορώ να περιγράψω ούτε στο ελάχιστο το hype που ακολούθησε. Καπνογόνα, κοπανήματα και μια Μαλακάσα σαν μία φωνή να τραγουδάει με μαέστρο των Bruce. Ακολούθησε το 2 Minutes to Midnight και στην συνέχεια το καλοσώρισμα. Τα πρώτα κομμάτια όπως μας ενημέρωσε ο Bruce είχαν να κάνουν με τον πόλεμο για να ακολουθήσει το The Clansman και "FREEDOOOM FREDOOM" με όλη μας τη δύναμη για να ακουστούμε μέχρι τη Σκωτία

  The trooper για τη συνέχεια και ξαφνικά ένας τεράστιος Trooper Eddie βγαίνει στη σκηνή προκειμένου να πολεμήσει, για κακή του τύχη, με τον Bruce. Revelations, For the greater good of God, The wicker man και το κέφι και η πόρωση συνεχίζει να είναι στα ύψη, σε ένα show όπου τα σκηνικά και τα κουστούμια εναλλάσονταν συνεχώς (θα αναφερθώ στη συνέχεια για αυτά). 

  Βρισκόμαστε λίγο πριν τα μισά τα φώτα χαμηλώνουν και το Sign of the cross αρχίζει. Δε νομίζω ότι μπορώ να σας περιγράψω το τι συνέβη. Ο κόσμος με μια φωνή και πάλι, οι Maiden πάνω να τα δίνουν όλα και να προθερμαίνονται, αν θέλετε, για τη συνέχεια. The flight of Icarus ακολουθεί και στη συνέχεια παύση. Είχε έρθει η ώρα για εκείνο το κομμάτι. Εκείνο το κομμάτι που ακόμα και στα σόλο το κοινό θα τραγουδάει. Fear of the Dark και δεν είμαι καλά (κανείς δεν ήταν εκείνη τη στιγμή). Και ξέρω ότι θα ακουστώ υπερβολικός, αλλά δε γνωρίζω αν φταίει η εκτέλεση καθευατή ή όλο το σύνολο (μουσική, σκηνικά, κοινό, το hype της στιγμής κλπ.), όπως και να έχει όμως θεωρώ πως κοντράρει στα ίσα την εκτέλεση του 2009 στο Rio. 

  Ακολουθεί κατευθείαν το Number of the Beast και το Iron Maiden για να μας χαιρετήσουν και έτσι να αποχωρήσουν. Κάτι που δε πίστεψε κανένας μας και μάλλον ούτε οι ίδιοι. 30" μετά και μέρος 2ο με Encore - φωτιά The evil that men do, Hallowed be thy name και Run to the Hills. Και κάπως έτσι αυτή η μοναδική συναυλία κλείνει. Ή περίπου, αφού πριν αποχωρήσουν, ο Bruce πλησιάζει στη σκηνή για να μας πει ότι δε θα παίξει το τραγούδι που κάθε φορά το κοινό ζητάει (ίσως την επόμενη φορά), αλλά θα τραγουδήσει μαζί μας το ρεφρέν (μάλιστα, δεν ανέφερε το όνομα του τραγουδιού, γιατί ήταν "εκείνο το τραγούδι") ..."Alexander the Great, his name struck fear into hearts of men"

  Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται η συναυλία. Μια συναυλία, που όπως προείπα ήταν η καλύτερη που έχουν δώσει ποτέ στη χώρα μας και όσοι ήταν εκεί για να τη παρακολουθήσουν ήταν πάρα πολύ τυχεροί. Μια συναυλία με το background να εναλλάσσεται συνεχώς σε κάθε τραγούδι και έναν Bruce Dickinson να αλλάζει διαρκώς στολές. Μια σκηνή όπου εμφανίστηκαν αεροπλάνα, φλογοβόλα, κελιά, σταυροί και δε θυμάμαι και εγώ τι άλλο. Μια συναυλία τόσο προσεγμένη που μέχρι και οι υπεύθυνοι για όλα αυτά ήταν ντυμένοι με στρατιωτικές παραλλαγές

  Εν κατακλείδι, οι Maiden δείχνουν να μην έχουν γεράσει ούτε μια μέρα. Η φωνή του Dicknson παραμένει αψεγάδιαστη, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα εξακολουθεί να γουστάρει αυτό που κάνει και αυτό το μεταδίδει και στο κοινό τους. Μου είναι πραγματικά δύσκολο να σας περιγράψω το τι ζήσαμε γιατί οι λέξεις από μόνες τους δεν είναι αρκετές. Και επίσης σίγουρα τα όποια βιντεάκια παρακολουθήσετε θα σας δώσουν εν μέρει το κλίμα αλλά και αυτό δε θα είναι αρκετό. Το αποτέλεσμα όμως είναι σίγουρα να περιμένουμε όλοι  την επόμενη συναυλία τους (καθώς ανανέωσαν το ραντεβού μαζί μας) στην οποια και θα έχω στηθεί από την προηγούμενη μέρα στην ουρά προκειμένου να είμαι κάγκελο.

Up the irons. \m/

Y.Γ. Φίλε αναγνώστη που πηγαίνεις σε συναυλίες. Θέλω να ξέρεις ότι ο κόσμος πάντα θα προσπαθεί να χωθεί μπροστά σου προκειμένου να είναι όσο πιο κοντά στη σκηνή γίνεται. Πρόκειται για την αγαπημένη του μπάντα και θα κάνει τα πάντα για να τη δεί όσο καλύτερα γίνεται. Κανονικά και εσύ το ίδιο θα έπρεπε να κάνεις. Επομένως το να κάθεσαι και να στήνεις καβγά μόνο και μόνο γιατί θεωρείς ότι σου έφαγε τη θέση, είναι η μεγαλύτερη βλακεία που μπορείς να κάνεις, καθώς πρόκειται για κάποιον που σας ενώνει η ίδια αγάπη για το συγκρότημα που περιμένετε να ακούσετε. Ο συναυλιακός χώρος, δεν είναι δημόσια υπηρεσία για να κόβουμε χαρτάκια. Είναι μια ζούγκλα και όλοι θα προσπαθήσουν για το κάγκελο. Δέξου το και κόψε τα νταηλίκια. Επίσης, όταν η μπάντα θα εμφανιστεί στη σκηνή, ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά πως θα αρχίσεις να κουνιέσαι και να κοπανιέσαι με αποτέλεσμα να καταλήξεις μετά το τέλος της συναυλίας σε διαφορετικό σημείο από εκείνο που ήσουν....