Με ρώτησες τι είμαι και τι κάνω.

Πολλές φορές με ρωτάνε οι άνθρωποι τι κάνω σήμερα στην ζωή μου και τότε έρχεται ένα τεράστιο κύμα θυμού. Είμαι φοιτήτρια στην Ελλάδα του 2018 που οι καθηγητές και το κράτος δεν με σέβονται ούτε σαν φοιτήτρια ούτε σαν πιθανή κοπέλα από την επαρχία μακριά από τους γονείς της ούτε σαν πιθανή εργαζόμενη ούτε σαν άνθρωπο. Είμαι εργαζόμενη εκεί όπου οι πελάτες δεν με σέβονται , ο εργοδότης μου βγάζει κέρδος στις πλάτες μου εκμεταλλευόμενος την λέξη «βασικός» αντί να βγάζει από τους πελάτες και τον κόπο του. Είμαι γυναίκα σε μια ακόμα ανδροκρατούμενη κοινωνία όπου ο βιαστής έχει δίκιο όταν φοράω μίνι, ο άντρας είναι προιστάμενος μου και ο λόγος του είναι νόμος. Είμαι μικρή σε έναν κόσμο αβεβαιότητας που το μέλλον μου έχει βασιστεί σε πλάτες ανθρώπων που άλλοι διάλεξαν αντί για εμένα. Είμαι μεγάλη για να έχω υποχρεώσεις και να πρέπει να έχω αίσθημα ευθύνης και ωριμότητα. Και θέλουν πολλοί να με πείσουν ότι είμαι κατώτερη, είμαι ανίκανη να αντιταχθώ , «πρέπει» λένε να δεχθώ την σχολή μου που δεν με σέβεται ούτε σαν φοιτήτρια ούτε σαν εργαζόμενη, «πρέπει» να δεχθώ τον εργοδότη που δεν με σέβεται σαν υπάλληλο του ούτε όμως σαν νέα, σαν φοιτήτρια, σαν γυναίκα. Έτσι είναι ο κόσμος λένε, δηλαδή μου λέτε να πώ και ευχαριστώ; Συγνώμη μάλλον δεν καταλάβατε! Είμαι αυτό που ποτέ δεν θα είστε! Είμαι εργατική, και τίμια και προσπαθώ και έχω μυαλό μέσα στο κεφάλι μου, δεν σκύβω το κεφάλι μου απλώς και μόνο επειδή μου το ζητήσατε , έμαθα αυτό που έλειψε από εσάς, έμαθα τον σεβασμό και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Έμαθα την ανθρωπιά όταν οι γονείς των δημοτικών σχολείων υπογράφουν να φύγουν προσφυγόπουλα να μην λερώσουν τα καθαρόαιμα εθνικιστικά παιδιά τους. Είμαι η γυναίκα που μαθαίνει αυτοάμυνα για μένα αλλά και για κάθε γυναίκα εκεί έξω που θα δω να χρειάζεται την βοήθεια μου. Θες να σου πω τι κάνω σήμερα στην ζωή μου; Μαθαίνω από σένα. Θες να σου πω τι είμαι; Είμαι το καλύτερο που μια μέρα θα έρθει να σε αντικαταστήσει!